شیرهای اطلس، پدیده‌ای دوست داشتنی در این دوره از جام بودند که در نقش شگفتی‌سازی غول‌های بزرگی را از پیش رو برداشتند و عادات دوست‌داشتنی و منحصربفردی هم داشتند.
از شادی های به یاد ماندنی با مادران تا پرواز تاریخی الرکراکی روی دستان شاگردانش پس از صعود رویایی به نیمه نهایی و البته سجده شکری که از بازی اول تا بازی شماره هفت، بخشی از صحنه های بیادماندنی خلق شده توسط تیم دوست داشتنی جام جهانی قطر بود.
بعد از هر گل و هر پیروزی، این سجده شکر بود که به جشن مراکشی‌ها خاتمه می‌داد. قاتل اروپایی‌های جام جهانی این دوره که موفق به شکست دادن بلژیک، اسپانیا و پرتغال شده بود با شکست مقابل فرانسه از رسیدن به فینال بازماند. در پایان این دیدار، شاگردان الرکراکی بدون توجه به نتیجه کسب شده بار دیگر سمت هواداران خود رفته و ضمن تشکل از آنها، سجده شکر خود را کنار زمین انجام داد.
بازیکنان مراکش این کار را بعد از بازی با کرواسی هم تکرار کردند؛ جایی که با قبول شکست دو بر یک، از کسب مقام سوم جام بازماندند اما بازهم ترک عادت نکردند و داستان جذاب و تاریخی خود در این دوره از جام جهانی را با سجده شکری به پایان رساندند که به نوعی، امضای آنها در قطر بود.
